“พ่อวิวรรธน์ จีรพัฒน์ธนธร คุณพ่อที่สอนผมด้วยชีวิตของท่านเอง”
ตลอดชีวิตที่ผมเกิดมาผมบอกได้เลยว่า พ่อของผมเป็นคนที่พูดน้อย…
แต่เมื่อท่านพูดและตักเตือนในเรื่องใด แสดงว่าเรื่องนั้นเป็นเรื่องสำคัญสำหรับชีวิตของลูก ๆ
ท่านจะไม่ชี้นิ้วสั่งเสียงดังว่า “ต้องอย่างนั้นนะ ต้องอย่างนี้นะ” แต่ท่านจะพูดเบา ๆ ด้วยเหตุและผล ซึ่งถูกจริตของผมเป็นอย่างมาก
เพราะผมชอบพูดคุยอย่างคนที่มีเหตุผลด้วยความสุภาพ ทำให้ผมจดจำบุคลิกภาพของพ่อผม และเป็นแบบอย่างของความนุ่มนวลสุภาพโดยที่ไม่ต้องสอนด้วยคำพูดมากมาย
คุณพ่อเป็นแบบอย่างของคนที่ใช้เงินอย่างประหยัด ผมจำได้ว่า…
ในยามที่ครอบครัวเรากำลังสร้างเนื้อสร้างตัว คุณพ่อมักจะกินของที่ลูก ๆ ไม่กิน เช่น ข้าวแคบ (ภาษาเหนือ: ข้าวเกรียบที่มีรสเค็ม) ท่านกินข้าวกับข้าวแคบ แล้วท่านก็ (แสร้ง) ทำเป็นว่าอิ่มแล้ว คงเหลือให้ลูก ๆ กินต่ออย่างเอร็ดอร่อย โดยไม่รู้ว่าผู้เป็นพ่อแทบไม่ได้กินของอร่อยเลย
แม้กระทั่งทุกวันนี้ที่ท่านอยู่ในวัยชรา แม้ว่าท่านจะได้รับเงินจากลูก ๆ เดือนละนับหมื่นบาทก็ตาม ท่านมักจะใช้เงินอย่างประหยัดและกินอยู่อย่างพอเพียง
ความพอเพียงของท่านทั้งสองคน เป็นการสอนวิถีชีวิตพอเพียงสำหรับลูก ๆ โดยไม่ต้องเอ่ยปากสอนอะไรเลย… นี่แหละ “พ่อที่สอนผมด้วยชีวิตของท่านเอง”
ครับวันนี้ผมอยู่กับ ดร.เอ็ม กับ ‘โครงการปันเรื่องเล่าของเพื่อนพ่อ’ อาจารย์ได้เล่าเรื่องการสอนของคุณพ่อผ่านการกระทำของคุณพ่อตลอดทั้งชีวิต นั่นคือการสอนที่ยิ่งใหญ่ที่พ่อได้มอบให้กับเราครับ
จากลูกชายคนนี้ ผศ.ดร.ภัทรวรรธน์ จีรพัฒน์ธนธร อาจารย์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์