ผมกับลูกเราไม่ได้เจอกันทุกวั
หมอที่ทำคลอดให้เราบอกว่า “ช่วงแรกๆ คุณพ่อไม่ต้องน้อยใจนะ เดี๋ยวลูกโตขึ้นจะติดพ่อเองแหละ ค่อยๆ เล่นกับเขาไปก่อน เขาจะต้องปรับตัวตามพัฒนาการนะ คุณพ่อไม่ต้องกังวล”
และนี่คือสิ่งที่คุณพ่
พอรู้ว่ามีเจ้าตัวน้อย พ่อพยายามหาสิ่งที่ดีที่สุดให้
จะต้องตามมาด้วยภาระงานที่มากขึ้นก็ตาม จนอาจไม่มีเวลาให้
แต่พอกลับมาบ้านเห็นลูก และแม่ยิ้มแย้มอย่างมีความสุข
ความเหนื่อยล้า ความเครียด ก็หายเป็นปลิดทิ้ง
หลายหนที่พ่ออุ้มลูกตอนเป็นทารก เจ้าได้แต่ร้องหาแม่ พ่ออยาก
ให้ลูกหยุดร้องตอนที่อุ้มบ้างก็
กับแม่นั่นหละ แต่ก็ทำแบบเก้ๆ กังๆ
เวลาลูกวิ่งล้มลงกับพื้น พ่ออยากเข้าไปอุ้ม ไปโอ๋ แต่บางทีพ่อก็ไม่รู้วิธี
ที่จะปลอบปะโลมลูกได้เหมือนกั
จะทำให้ลูกร้องดังมากไปกว่าเดิมอีก
พ่ออาจจะรู้วิธีเล่นกับลูกไม่กี่อย่าง อาจจะจับลูกโยนขึ้นฟ้า
แต่ก็กลัวว่าลูกจะติดการเล่
รอบบ้าน บางทีก็นึกไม่ออกว่าจะเล่
เมื่อลูกไม่สบาย ป่วยหนัก พ่ออยากตะโกนลั่นโรงพยาบาล แต่ก็ได้
แต่ขอร้องให้ลูกหายไวๆ เป็นกำลังใจให้แม่ทุกๆ วันเท่านั้นเอง
ตอนลูกหลับน่ารักที่สุด จนพ่ออยากนอนมองลูก เพื่อตื่นมาจะได้
เจอหน้าพ่อไง แต่พ่อก็กลัวว่า ลูกจะตื่นขึ้นมาและหลับยากอีก
ไม่มีพ่อคนไหนอยากดุลูกหรอกครับ แค่ไม่อยากให้ลูก
ต้องได้รับอันตราย ให้เกรงบ้างก็เท่านั้นเอง
พ่อคิดว่าเมื่อวันที่ลูกโตขึ้น ลูกอาจจะห่างพ่อมากขึ้น
อาจจะอยากอยู่กับเพื่อนมากขึ้น แต่พ่ออยากบอกว่า
เมื่อไหร่ก็ตามที่ลูกมีปั
และยิ้มให้ลูกเป็นคนแรกแน่นอน
พ่อขอขอบคุณแม่และลูก ที่เป็นแรงบันดาลใจพ่อเสมอมาครั
นั่นแหละ… ที่พ่ออยากจะบอกกับคุณ
ไปเถอะครับ ไปหาท่าน ไปกอดท่านให้แน่นๆ
แล้วพูดว่า “หนูก็รักพ่อเหมือนกัน”