ครอบครัวของผมเป็นครอบครัวเดี่ยวที่เลี้ยงลูกกันเอง พวกเรามีความเป็นอยู่กันแบบบ้านๆ ตามประสาครับ
ที่บ้านเรามีกันแค่ พ่อ แม่ ลูก ซึ่งทำให้ผมรู้สึกดีที่ได้กลับบ้านไปใกล้ชิดกับพวกเขาเสมอ
ทุกๆ ครั้ง ที่ผมต้องออกจากบ้านมาทำงานต่างจังหวัด เพื่อทำงานประจำให้สำเร็จตามเป้าหมาย เป็นอาทิตย์ถึงจะได้กลับไปหาลูกเมียที บ้างครั้งก็อาจจะมากกว่านั้น
ผมคิดเสมอว่า การขับรถทางไกลในเวลานานๆ มันรู้สึกเสี่ยง แต่ผมต้องรีบปฎิบัติหน้าที่ให้บรรลุไปได้ด้วยดี บางวันผมขับรถเร็วมากเพราะอยากไปให้ถึงร้านลูกค้าไวไว เพื่อจะได้ทำงานให้ได้หลายๆ ที่ในหนึ่งวัน
เพื่อนๆ ที่เห็นผมมาโผล่ที่นั่นที… ที่นี่ที… จังหวัดนั้น… จังหวัดนี้เร็วเกินไป เค้าก็เตือนว่า…
“อย่าขับรถเร็วนะพี่… พี่ยังมีอีกสองชีวิตที่รออยู่นะ…”
จริงซิ… ผมทำอะไรหวะ! ขับรถเร็วทำไม… ถ้ามันพลาดหละ!..
การทำอะไรเกินความพอดี มันไม่เป็นผลดีเลย
“ช้าเพราะไปไม่ทัน ยังดีกว่าไปไม่ถึงเพราะขับรถเร็ว”
เพื่อนๆ ครับ เราไม่ควรรีบเร่งจนเกินไป และ “อย่ารอให้ทุกอย่างมันสายเกินไป” ทุกเรื่องรอเวลาได้ด้วยความพอดี เราควรใส่ใจเรื่องความปลอดภัยกันนะครับ เพราะชีวิตยังอีกตั้งไกล หันมาใส่ใจชีวิตบ้าง เพื่อคนข้างหลังที่รออยู่หนา…