ในวันนี้.. ผมขอแชร์ความรู้สึกส่วนตัวผ่านประสบการณ์ 2 ด้านนะครับ
ความรู้สึกตอนเป็นลูกชาย :
จำได้ว่าเมื่อตอนที่ยังเป็นเด็ก ผมมีความเป็นอยู่แบบเด็กธรรมดา ๆ ทั่วไป พ่อผมทำงานตลอดอาทิตย์ ส่วนใหญ่ผมจึงได้ใกล้ชิดกับแม่มากกว่า พ่อมักจะตามใจลูกไม่เคยตีเลยก็ว่าได้ ผมได้สัมผัสความรู้สึกแบบรักพ่อมากที่สุด ก็ตอนที่ผมอยู่ในวัยทำงานแล้ว ผมเป็นพนักงานประจำทำงานอยู่ต่างจังหวัดจึงรู้สึกเห็นคุณค่าของคนหาเงินเข้าบ้านนั้นเป็นยังไง พ่อพอมีเวลาให้ก็ตอนที่ท่านพักงานนาน ๆ ซึ่งได้สลับกับแม่ที่ได้งานพอดี ในตอนนั้นพ่อได้ดูแลเรื่องอาหารการกินไว้ให้พวกเราทุกมื้อ ตอนเย็นกลับมาก็ช่วยดูแลพวกเราทำการบ้าน
ครั้งตอนที่ผมเรียนอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย ผมชอบไปเล่นดนตรีกับเพื่อนตามงานต่าง ๆ เราทำวงกัน ช่วงนั้นบอกตามตรงนอนแต่หอพัก บ้านช่องไม่ยอมกลับหายไปเป็นเดือน ๆ ยิ่งช่วงปิดเทอมก็จะรับงานตอนกลางคืน พ่อต้องมาตามที่คณะแต่ไม่เจอผม จนมารอดักเจอผมตอนวันเปิดเทอมถึงได้เจอตัวผม
สิ่งแรกที่พ่อถามผมคือ “เป็นไงบ้างลูก จะไปไหนทำอะไรพ่อไม่ว่าหลอกแต่ขอให้กลับมาบ้านบ้าง โทรหาที่บ้านบ้างที่บ้านเป็นห่วงกัน” ผมต้องกราบขอโทษพ่อและสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีกเป็นอันขาด เพราะรู้ว่าพ่อเป็นห่วงมาก และนั่นเป็นความผูกพันธ์ที่เรามีต่อกับครับ
ความรู้สึกตอนเป็นพ่อคน :
ผมสัมผัสได้ถึงคุณค่าของความเป็นมนุษย์คนนึง ที่มีให้ต่ออีกหนึ่งชีวิตที่ยังไร้เดียงสา ผมคิดว่าเราต้องเป็นคนสร้างคน ๆ หนึ่งที่ให้มีคุณภาพ เพื่อเป็นแสงสว่างให้กับประเทศเลยก็ว่าได้ บอกตามตรงทุกวันนี้หลังจากที่ผมมีลูกแล้ว ทำให้ผมอยากกลับไปเยี่ยมพ่อแม่ผมบ่อยมากขึ้น ได้พาท่านไปกินข้าวนอกบ้าน ไปไหว้พระหลายหนที่มีโอกาส
มีครั้งหนึ่งพ่อป่วยหนักหนัก พอหลังจากออกจากโรงพยาบาลมา ผมก็ได้พาท่านไปปฏิบัติธรรม ตามที่ได้เคยชวนท่านไว้ หลังจากที่ได้ชวนพ่อตั้งนานและแล้ววันก่อนออกจากโรงพยาบาล พ่อได้บอกผมว่าพาพ่อไปทีนะ ตอนนั้นผมรู้สึกดีใจมาก ๆ ที่ผมได้ปฏิบัติหน้าที่เป็นลูกที่ดีของพ่อ พ่ออยู่กับผม 3 วัน 2 คืน ช่วงเวลานั้นผมได้ปรนนิบัติรับใช้ พาพ่อไปกินข้าวที่โรงทาน ฉีดยาให้พ่อ (ตามหมอสั่ง) จัดยาให้พ่อกิน คุยกับพ่อเรื่องต่าง ๆ
คืนนั้นพ่อได้บอกแนวทางการดูแลครอบครัวกับผม เราได้คุยกันสองคนตั้งแต่อยู่ในรถจนถึงที่วัดยันกลับบ้านอย่างสนุกสนานตามประสาพ่อลูก มันเป็นช่วงเวลาที่พิเศษมากครับ และถ้ามีโอกาสครั้งต่อไป ผมจะพาแม่ไปมั่งครับ
“อ้าว.. เราไปเยี่ยมพ่อแม่ของเรากันเถอะครับ แล้วพาท่านไปไหนก็ได้
รับรองว่าท่านจะยิ้มแกล้มปริด้วยหัวใจที่พองโตเลยหละครับ
อ่อ.. อย่าลืมขอพรท่านด้วยหละ.. ช่างเป็นพรอันประเสริฐโดยแท้ “
